Η ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ''ΠΥΡΗΝΑΣ'' ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

 

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΑΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ

Η κεντρική πεποίθηση που έχει ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του ή αλλιώς η πεποίθηση ''πυρήνας'', είναι η πραγματική εντύπωση που έχει για τον ίδιο. Πραγματική, αντικειμενικά; Όχι πάντα. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι πραγματική για εκείνον και για τον εσωτερικό του κόσμο. 

Είναι όλα όσα έχει αποφασίσει να πιστέψει ως πραγματικότητα για τον εαυτό του και σύμφωνα με αυτή, φέρεται και άγεται. Είναι οι εντυπώσεις που έχει αποκομίσει για τον ίδιο, τους άλλους και το περιβάλλον που ζει. Ο κόσμος που έχει διαμορφώσει μέσα του, στηρίζεται σε αυτές τις εντυπώσεις. Με το πέρας του χρόνου όμως αν αυτές οι εντυπώσεις παραμείνουν ως εντυπώσεις, αν δηλαδή δεν αξιολογηθούν αντικειμενικά, μετατρέπονται σε δεδομένα. Και τι σημαίνει ''δεδομένα'' για το ανθρώπινο μυαλό; Σημαίνει γεγονότα, άρα παίρνουν έναν πιο σοβαρό χαρακτήρα, αυτό της αληθοφάνειας, παγιώνοντας αυτές τις εντυπώσεις, ως πραγματικά συμπεράσματα. Και ως ένα βαθμό μπορεί και να είναι. Η αλήθεια όμως από την άλλη είναι σφαιρική και χρειάζονται πολλά κομμάτια για να συνδεθεί το παζλ της κάθε φορά.

Οι άνθρωποι παρόλα αυτά, είναι καλοί στο να αναλύουν μία μόνο πλευρά. Συνήθως δεν περιμένουν να μαζέψουν όλα τα κομμάτια που χρειάζονται για να ανακαλύψουν την αλήθεια, παρά αυτοχρίζονται αυθεντίες και εν συνεχεία, κυκλοφορούν ελεύθερες μέσα στο μυαλό τους όλες εκείνες οι σκέψεις, που έχουν επίσης χρίσει ως ''αληθινές''. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούν να μοιραστούν με τους υπόλοιπους το ίδιο ελεύθερα αυτές τους τις ''αληθινές'' απόψεις. Έτσι, αναγκαστικά αποκαλύπτουν μόνο ένα μέρος από αυτά που φιλοξενούν μέσα στο μυαλό τους, κάτι το οποίο επηρεάζει ιδιαίτερα την συμπεριφορά τους.

Αυτές οι γνώμες, όπως προανέφερα δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους άλλους, αλλά με το περιβάλλον τους και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Σε αυτό το άρθρο, θα σταθώ μόνο στις εντυπώσεις που έχουν για τον εαυτό τους, διότι ακριβώς εκεί μέσα κρύβεται η πεποίθηση ''πυρήνας''.

Πρακτικά, το πρόβλημα ξεκινάει όταν άλλα λέμε στον εαυτό μας, άλλα στους τριγύρω μας, αλλά τελικά, καταλήγουμε να πιστεύουμε αυτά που ακούμε να λέει ο εαυτός μας. Συνειδητά; Υποσυνείδητα; Ο καθένας, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα για τον εαυτό του, μόνος του.

Παρακάτω, θα παραθέσω μια πρώτη λίστα με μερικά παραδείγματα πεποιθήσεων που δηλώνουμε με τα λόγια, μια δεύτερη με αυτά που κάνουμε εν αντιθέσει με αυτά που λέμε και τέλος μια τρίτη, με την πεποίθηση ''πυρήνα''.

Λίστα 1η: ''Λέω ότι είμαι''

1. υπεύθυνος
2. δοτικός / γενναιόδωρος
3. εργατικός
4. θετικός
5. άνθρωπος που σέβεται τους άλλους
6. άνθρωπος που νοιάζεται για τους άλλους
7. ταπεινός / προσγειωμένος
8. αφοσιωμένος στην οικογένειά μου, σύντροφο κ.λ.π.
9. είμαι άνθρωπος που έχει κατανόηση και αποδοχή

Λίστα 2η: ''Τι κάνω συνήθως''

1. ρίχνω την ευθύνη πάντα στους άλλους, στους γονείς, στην κοινωνία, στην κυβέρνηση, στον καιρό, αλλά δεν παίρνω ποτέ την ευθύνη του εαυτού μου ο ίδιος / η ευτυχία μου εξαρτάται από το πόσο οι άλλοι θα τα κάνουν όλα καλά
2. μετράω συνεχώς τι έχω δώσει εγώ, μετράω ακόμα και τα λόγια που σπατάλησα για κάποιον και περιμένω ανταπόδωση / μετράω με ζυγαριά ότι βγαίνει από μέσα μου και περιμένω να λάβω τα ίδια (τουλάχιστον) / είμαι φιξαρισμένος πάντα στο να παίρνω και όχι αν κι εγώ δίνω (αν δίνω, διότι μπορεί ουσιαστικά να μην δίνω τίποτα)
3. γκρινιάζω πάντα για όλα όσα κάνω / συγκρίνω τον μόχθο μου με τον μόχθο των άλλων (ο δικός μου πάντα μου φαντάζει μεγαλύτερος) / ακόμα κι αν έχω αποδείξεις ότι και κάποιος άλλος εργάζεται το ίδιο με εμένα ή παραπάνω, του βρίσκω ψεγάδια, π.χ. για το πόσο εύκολες είναι οι συνθήκες οι δικές του από τις δικές μου, άρα πάλι στα δικά μου μαθηματικά, εγώ κάνω πιο δύσκολα πράγματα / είμαι φιξαρισμένος στο να μειώνω τους άλλους σε ό,τι κάνουν και να ανεβάζω τον εαυτό μου, με απόδειξη την σκληρή δουλειά που καταθέτω (την οποία όμως δεν την χρησιμοποιώ για να χτίσω πραγματικά την ζωή μου)
4. συζητάω και στρέφω την προσοχή μου μόνο στα προβλήματα και στις δυσκολίες της ζωής, οι χαρές δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον για να τις συζητήσω και να τις αναλογιστώ με την ίδια συχνότητα όπως τα προβλήματα 
5. κοροϊδεύω τους άλλους σε κάθε μου ευκαιρία, ακόμα και για μικρά πράγματα
6. νοιάζομαι για τους άλλους μόνο όταν δεν είναι καλά, μόλις ξεπεράσουν τα προβλήματά τους ή ευτυχίσουν με κάποιο τρόπο, χάνω το ενδιαφέρον μου, αλλάζει το δυναμικό των συναισθημάτων μου, νιώθω ότι τους αγαπάω περισότερο όταν είναι στα χειρότερά τους και δεν τους αγαπάω με την ίδια φόρα όταν είναι στα καλύτερά τους
7. νιώθω καλύτερος - και με διαφορά - από τους άλλους, η αξία μου είναι μεγαλύτερη και έχω και αποδείξεις γι' αυτό και είναι οι πράξεις μου (αυτές που θυμάμαι μόνο, τις καλές, στις άσχημες έχω αμνησία), τα πτυχία μου, η κοινωνική μου συμπεριφορά κ.λ.π. / στην καλύτερη περίπτωση βέβαια χρησιμοποιώ αυτές τις αποδείξεις, σε άλλες περιπτώσεις απλώς νιώθω ότι είμαι από ''τζάκι'' και θα έπρεπε οι άλλοι να χαίρονται που έχουν εμένα στην ζωή τους, με τέτοιο επίπεδο και όχι κάποιον άλλον
8. ασχολούμαι μόνο με τον μικρό κύκλο της οικογένειας ή τον σύντροφό μου / είμαι φιξαρισμένος στο τι κάνουν τα υπόλοιπα μέλη, πώς το κάνουν και σπεύδω να τους διορθώνω για το ''καλό '' τους / δημιουργώ ένα κλειστό κύκλωμα ανταλλαγής συναισθημάτων, όπου εγώ αποφασίζω ποιος παίρνει τι / σε ενδεχόμενα παράπονα από πλευράς των άλλων, τους υπενθυμίζω ότι μόνο με τον εαυτό τους ασχολούμαι, οπότε είναι υπερβολή να ζητούν κάτι άλλο 
9. μόλις δυσκολευτώ σε μια κατάσταση, αμέσως δείχνω με το δάχτυλο αυτούς που θεωρώ ότι με δυσκόλεψαν / δεν νιώθω ενοχές, αφού εγώ έχω κατανόηση, οι άλλοι φταίνε που δεν το εκτίμησαν

Λίστα 3η: ''Πεποίθηση πυρήνας'' (μία από τις πολλές πιθανότητες)

1. αξίζω να έχω ό,τι θέλω, χωρίς την δική μου συμμετοχή, αλλά να μου τα παρέχουν όλα οι άλλοι
2. αξίζω να παίρνω, όχι να δίνω / αν δώσω θα είμαι μείον, αφού περιμένω να πάρω για να είμαι συν, το να δίνω κιόλας, είναι υπερβολικό
3. αξίζω να μου δίνουν οι άλλοι αναγνώριση, οι ''θυσίες'' που κάνω είναι μια υπενθύμιση για τους άλλους, κάποια στιγμή θα το καταλάβουν και θα με εκτιμήσουν
4. φοβάμαι - νιώθω μειονεκτικά ή ματαίωση / δεν πρόκειται να δείξω στους άλλους την αδυναμία μου, γι' αυτό θα τους υπενθυμίζω πάντα ότι υπάρχει ένα μελανό σημείο σε όλα, για να στρέψω την προσοχή τους αλλού / όσους περισσότερους επηρρεάσω, τόσο πιο δυνατός νιώθω
5. είμαι πιο έξυπνος / καπάτσος / καταφερτζής
6. δεν θα είμαι ποτέ ευτυχισμένος, νιώθω καλά όταν και οι άλλοι νιώθουν το ίδιο άσχημα όπως εγώ / όταν οι άλλοι είναι καλά, νιώθω μόνος, δεν υπάρχει τίποτα που να με συνδέει μαζί τους
7. αξίζω τα καλύτερα - περισσότερα, είμαι σε βάθρο (πώς μπήκα εκεί ευθύς εξαρχής, ένας Θεός το ξέρει)
8. παίρνω την αξία μου μόνο από τους ανθρώπους που έχουν επίσης αξία για εμένα, δικαιούμαι αυτή την αξία από το μοναδικό περιβάλλον που νιώθω ασφαλής, μου το χρωστάνε / κανένας άλλος άνθρωπος έξω από το δικό μου στενό περιβάλλον δεν θα έχει για εμένα την ίδια αξία, θα έχει πάντα λιγότερη
9. δεν με εκτίμησε-αποδέχτηκε ποτέ κανένας, για να εκτιμήσω-αποδεχτώ κάποιον, πρέπει να μου αποδείξει ότι το αξίζει / καραδοκώ για την πρώτη ευκαιρία που θα κάνει λάθος, για να μου επιβεβαιώσω ότι αφού δεν άξιζα να πάρω εκτίμηση εγώ, κανένας άλλος επίσης δεν την αξίζει

Σε αυτό το σημείο, νομίζω ότι χρειάζεται να αναλογιστούμε για μια στιγμή, τι είναι αυτό που χάνει κάποιος όταν μπλέκει σε τέτοιου είδους συναισθηματικό βραχυκύκλωμα:

• Δεν έχει ποτέ πραγματική σύνδεση με τον εαυτό του, αφού δεν τον αποδέχεται ολόκληρο. Άρα, πόσο % βιώνει τι σημαίνει να νιώθεις ολοκληρωμένος; Κι αν κάποιος δεν νιώθει ποτέ ολοκληρωμένος, πόσο % θα ανακαλύψει όλες τις δυνατότητες που έχει;
• Δεν θα γνωρίσει ποτέ πώς να συνδέεται πραγματικά με τους άλλους ανθρώπους, επομένως θα αποτύχει να συμβιώνει ουσιαστικά μαζί τους. Άρα, πόσο % θα μάθει πόσο γεμάτος θα μπορούσε να είναι μέσα από αυθεντικές συνανθρωπικές σχέσεις;
• Δεν θα ξεχωρίσει ποτέ ποια είναι τα όριά του και ποια τα όρια της ίδιας της ζωής. Άρα, πόσο % θα μάθει πώς να τα καταφέρνει σε αυτή την ζωή;
• Κατά συνέπεια, πόσο % θα χτίσει την ζωή που επιθυμεί και πόσο θα μάθει πώς να χαίρεται;

Η έλλειψη όλων των παραπάνω, γίνεται η νούμερο ένα αιτία για να πιαστούμε με νύχια και με δόντια από τον έλεγχο. Όσο δεν γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλουμε, αντί να σκεφτούμε τι δεν κάναμε σωστά, γινόμαστε όλο και πιο πολύ ελεγκτικοί.

Περισσότερα κοινωνικά ατοπήματα - Αιτία - Το βήμα ''κλειδί'' προς αποφυγήν τους

Φυσικά, τα παραδείγματα τέτοιων κοινωνικών συμπεριφορών δεν σταματούν εδώ.

Κάποιος που πάει καλεσμένος σε μια γιορτή και τον ρωτούν ''τι κάνεις;'' και απαντάει εκ πρώτης ''μια χαρά'', αλλά στην συνέχεια απλώνει τα προβλήματά του σε κάποιον άλλον που θα του δώσει το πάτημα, θέλει πραγματικά να χαρεί; Αν ναι, δεν θα χρησιμοποιούσε αυτή την γιορτινή ευκαιρία για να ξεφύγει από τα προβλήματά του και να ξεχαστεί; Μήπως είναι φιξαρισμένος στα προβλήματά του και ψάχνει για σκουπιδοτενεκέδες για να ρίξει τα σκουπίδια του, γιατί αυτός είναι ο μοναδικός του τρόπος να περάσει καλά; Μήπως στην πραγματικότητα δεν ψάχνει για λύσεις - αλλιώς θα τις είχε βρει από καιρό - και θέλει μόνο να ανακυκλώνει τα προβλήματά του; Μήπως με το να προβάλει ότι έχει προβλήματα - χωρίς διάκριση αν είναι η παρούσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται είναι κατάλληλη για να συζητήσει κάτι τέτοιο - αναζητάει απεγνωσμένα προσοχή;

Κάποιος λέει ότι θέλει συνεχώς να κάνει πράγματα, αλλά δεν μπορεί. Μήπως είναι επειδή στην πραγματικότητα θέλει τις ιδανικές συνθήκες για να ενεργοποιηθεί και αν δεν τις έχει, αρνείται να κάνει πραγματικά κάτι; Μήπως αποσκοπεί σε αυτή την πολυτέλεια, οπότε τίποτα δεν είναι αρκετά καλό για να ξεκινήσει να το κάνει;

Κάποιος λέει ότι του αρέσει να μαθαίνει, αλλά πάντα αντιγράφει ό,τι κάνουν οι άλλοι. Μήπως παπαγαλίζει, επειδή πιστεύει ότι από μόνος του δεν αξίζει τίποτα; Μήπως επιπλέον έχει πιστέψει ότι μέσα από τον δικό του εαυτό, αυτό που θα αντιγράψει, θα βγει ως ένα διαφορετικό αποτέλεσμα και δεν θα τον καταλάβει κανένας ότι αντέγραψε; Μήπως το κάνει, επειδή η ιδέα και μόνο ότι δεν είναι αρκετά καλός όπως ο τάδε, τον ισοπεδώνει και το να αντιγράψει είναι μια σανίδα σωτήριας πριν πνιγεί; Μήπως πνίγεται, επειδή μονίμως συγκρίνεται;

Νομίζω ότι είναι προφανές, ότι κάποιοι ενώ προσπαθούν για να δώσουν το καλύτερο στον εαυτό τους, τον ταλαιπωρούν. Ποια είναι η κύρια αιτία, που επιτρέπει σε κάποιον να ταλαιπωρήσει τον εαυτό του; Το ψεύτικο σενάριο που πλέκει ο ίδιος μέσα στο μυαλό του και που στο τέλος το πιστεύει. Στο σενάριο αυτό, προβάλλει πάντα αυτό που θέλει να έχει (π.χ. θετικότητα) σαν να το κατέχει ήδη. Αυτή είναι η κύρια δήλωση που επαναλαμβάνει συνεχόμενα, την οποία στο τέλος την πιστεύει (π.χ. πιστεύει ότι έχει γίνει ήδη θετικός άνθρωπος). Όμως στην πράξη δεν χρησιμοποιεί πάντα τους τρόπους που αρμόζουν σε αυτό που θέλει (π.χ. θετική στάση σε όλα). Αντιθέτως, όταν ζορίζεται, φέρεται αντίθετα από αυτό που δηλώνει ότι είναι και στη συνέχεια ρίχνει το βάρος σε κάποιον άλλον ή σε κάποια άλλη κατάσταση.

Κατά την γνώμη του, υπάρχει πάντα κάποια αιτία που τον εξαναγκάζει να φερθεί διαφορετικά (έτσι υποστηρίζει), ενώ εκείνος θέλει να φέρεται σωστά. Παρόλα αυτά, θέλει να συνεχίσει να πιστεύει ότι είναι ήδη φτασμένος και δεν αναγνωρίζει ότι θέλει πολλά βήματα ακόμα για να φτάσει το στόχο του. Είναι διαφορετικό να λες στον εαυτό σου κάνω προσπάθειες και βήματα να γίνω κάτι που έχω επιλέξει και είναι διαφορετικό να πιστεύεις και να φέρεσαι σαν να είσαι ήδη εκεί, χωρίς να έχεις κάνει όλα τα βήματα που χρειάζονται για να φτάσεις εκεί. Η πρώτη περίπτωση είναι ενός συνειδητοποιημένου ανθρώπου και η δεύτερη, ενός ανθρώπου που ζει με φαντασιώσεις.

Δεν το συνειδητοποιεί όμως ότι το κάνει αυτό και ο λόγος είναι απλός. Διότι αναγνωρίζει μια μορφή ή έναν τρόπο αντιμετώπισης και λύσης σε κάθε θέμα και σε κάθε κατάσταση που χρειάζεται να ανταπεξέλθει. Επομένως ο εαυτός του, αφού δεν αναγνωρίζει άλλους τρόπους σκέψης και προσέγγισης, είναι αδύνατον να φερθεί διαφορετικά. Για παράδειγμα, φαντάζεται ότι είναι θετικός άνθρωπος, αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει πώς να είναι (γι' αυτό και του φταίει πάντα κάτι άλλο).

Γι' αυτό και το πιο σημαντικό βήμα που χρειάζεται να γίνει, είναι πρώτα απ' όλα να επιλέξουμε συνειδητά εμείς οι ίδιοι, ότι θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε νέους τρόπους. Τρόπους που δεν έχουν σχέση με όλα όσα κάναμε μέχρι στιγμής (αφού δεν μας έδωσαν το αποτέλεσμα που προσδοκούσαμε) και μετά να διαλέξουμε αυτούς τους τρόπους που μας ταιριάζουν περισσότερο. Από μόνοι τους οι νέοι τρόποι δεν μπαίνουν στην συνείδησή μας, πόσο μάλλον να τους δεχτεί κιόλας. Χρειάζεται προσωπική δουλειά από μέρους μας, για να επέλθει η αλλαγή.

Ας σκεφτούμε λοιπόν. Πού έχουμε φιξάρει το μυαλό μας; Σε τι; Διότι αυτό θα κάνουμε και τελικά, αυτό θα γίνουμε, αφού:

''Η ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ''ΠΥΡΗΝΑΣ'' ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ = Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ  ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ''.

Πως να διαχειριστώ την κεντρική μου πεποίθηση

Ποιος έχεις αποφασίσει μέσα σου να είσαι; Ταιριάζει με αυτά που λες απ' έξω σου; Αν όντως ήταν τα ίδια και δεν υπήρχαν αντιθέσεις, δεν θα ήσουν ήδη αυτός που λες ό,τι θα ήθελες να είσαι;

Γι' αυτό τον λόγο, κάποιες φορές, ίσως είναι καλύτερο να αμφισβητήσουμε τα πάντα, να τα επαναξιολογήσουμε και να τα χτίζουμε όλα πάλι από την αρχή. Όπως και στα Μαθηματικά δεν βγάζεις σωστό αποτέλεσμα με λάθος διαδικασία, έτσι και στην ζωή μας, αν από την αρχή έχει γίνει μία λάθος κίνηση, τότε όλη η διαδικασία καταλήγει σε λάθος αποτέλεσμα. Θυμήσου εμπειρικά, πόσες φορές προσπάθησες για κάτι, προχώρησες αρκετά και για αρκετό χρονικό διάστημα, αλλά τελικά γύρισες πάλι πίσω στην αρχή, σαν σφεντόνα που τεντώνει και σε γυρίζει πίσω. Που σημαίνει, ότι κάποιο από τα βήματά σου δεν ήταν σωστό και σε κατέληξε πάλι εκεί που ήσουν όταν ξεκίνησες.

Ένα συναίσθημα που έρχεται τόσο αυθόρμητα μετά από την συνειδητοποίηση ενός λάθους μας, είναι η απογοήτευση, η οποία είναι ικανή να μας κάνει να αμφισβητήσουμε την αξία μας. Όλοι ακούμε και διαβάζουμε, πως χρειάζεται να μάθουμε πόσο αξίζουμε, γιατί η έλλειψη της αξίας μέσα μας, είναι η αρχή για όλα τα κακά (διάβασε περισσότερα για την αξία εδώ). Όμως μετράει και κάτι άλλο. Σε τι βάσεις τοποθετούμε αυτή μας την αξία. Αν για παράδειγμα κάποιος έχει χτίσει την βάση του, με την πεποίθηση ότι η αξία του είναι τόσο μεγάλη που δεν χρειάζεται να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, είναι πιθανό αυτός ο άνθρωπος να εξελιχθεί; Αφού δεν θα έχει σχέση με την αλήθεια, πώς θα το καταφέρει; Και όταν λέω αλήθεια, εννοώ την αλήθεια της ζωής και όχι αυτό που ονομάζει ο καθένας ''αλήθεια του'', τα οποία πολλές φορές δεν είναι συνώνυμα. 

Σε ποιο σημείο λοιπόν γίνεται το πρώτο λάθος βήμα; Γίνεται ακριβώς στο σημείο, στο ότι έχουμε μάθει να μην δεχόμαστε τον εαυτό μας ολόκληρο. Έχουμε μάθει τα άσχημα κομμάτια μας να τα αποκόβουμε από εμάς και να τα εξωστρακίζουμε στο πυρ το εξώτερο. Έχουμε μάθει, ότι ένας εαυτός πρέπει να είναι σωστός σε όλα για να είναι αποδεκτός. Όμως κι αυτό, ψέμα είναι, διότι είναι αδύνατον να γίνει. Ο άνθρωπος είναι ατελής και μέσα από αυτές τις ατέλειες μαθαίνει. Δεν είναι σκοπός του να γίνει κατά πρώτον τέλειος και κατά δεύτερον δεν θα μπορούσε να γίνει εδώ και τώρα, πατώντας ένα κουμπί, περιμένοντας μετά να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του υπέροχα αφού θα έχει γίνει τέλειος. Αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας, δεν είναι της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα, η αλήθεια, είναι ότι χτίζουμε τον εαυτό μας και την ζωή μας, βήμα βήμα, μέσα από την προσπάθεια και την εμπειρία μας. Και αυτή την εμπειρία την αποκτούμε μέσα από τα λάθη μας. 

Σκέψου λοιπόν για λίγο, ποια κομμάτια σου έχεις αποκόψει από εσένα και δεν τα δέχεσαι πίσω; Αν αρνείσαι να τα δεχτείς, τότε δεν θα βρεις ποτέ την εσωτερική ηρεμία και γαλήνη, οι οποίες είναι απαραίτητες για την εξέλιξή σου. Με άγχος και με τρελούς ρυθμούς, κανείς δεν κατάφερε κάτι ουσιαστικό. Διότι η ουσία είναι να είσαι ευτυχισμένος κι όχι να έχεις στο ενεργητικό σου κούφιες επιτυχίες. Και για να το καταφέρει αυτό ο εαυτός σου, σε χρειάζεται ολόκληρο, όχι λειψό. 

Αν έχεις κάνει λάθη, συγχώρεσέ τον που έκανε τότε ό,τι ήξερε και ό,τι καταλάβαινε και σε επόμενο βήμα σου, θυμήσου ότι μπορείς να φερθείς πιο έξυπνα. Θα αναρωτηθείς πώς να το κάνεις αυτό. Η απάντηση κρύβεται στην κοινή λογική. Τι χρησιμοποιούμε εμείς οι άνθρωποι όταν κάνουμε κάποιο λάθος κατ' εξακολούθηση, που όσο και να πληγωνόμαστε, παρόλα αυτά συνεχίζουμε; Χρησιμοποιούμε δύναμη! Η δύναμή μας είναι που μας κάνει να συνεχίζουμε. Βρες λοιπόν ποια κρυμμένη δύναμη σού κρύβουν όλα σου τα λάθη, της οποίας απαγορεύεις να ενεργήσει φανερά. Διότι σίγουρα καταπνίγεις κάποια σου δύναμη, γι' αυτό κι εξάλλου εκδηλώνεται μόνο σε λανθάνουσες καταστάσεις. Βρες την, επίτρεψέ της να βγει στο προσκήνιο και ενσωμάτωσέ την με εσένα. Εκεί δηλαδή που πρέπει να ανήκει. Και προχώρα χωρίς φόβο. Σου έχουν δώσει ήδη τα λάθη σου τόσες εμπειρίες. Ξέρεις τι να κάνεις, ξέρεις και τι να μην κάνεις.

Κάτι άλλο όμως που είναι εξίσου σπουδαίο να προσθέσεις στις εμπειρίες και στις γνώσεις σου, είναι να βάλεις στη θέση τους τις εκρεμμότητες του παρελθόντος. Αυτές, είναι μια αρκετά μεγάλη δύναμη για οπισθοχώριση, που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις όσο και να προσπαθείς. Έχει όμως κι αυτό το πρόβλημα την λύση του. Η λύση είναι να είμαστε πάντα συντονισμένοι με το τώρα και όχι με το να παίζουμε την κασέτα του παρελθόντος στο μυαλό μας ξανά και ξανά. Στο τώρα σου θα βρεις τις απαντήσεις, στο τώρα σου θα βρεις το θάρρος, στο τώρα σου θα βρεις και την δύναμη που χρειάζεσαι. Στο κάτω κάτω, στο τώρα σου μετράει ποιος είσαι. Αν στο τώρα αποφάσισες να είσαι αυθεντικός, δεν έχει σημασία πώς ήσουν πριν. Είναι σαν να λες ότι επειδή κάποτε ήσουν παχύς ενώ τώρα είσαι αδύνατος, πρέπει να εξακολουθείς να λέγεσαι παχύς...Στην περίπτωση βέβαια των λάθων σεναρίων, χρησιμοποιούμε την ίδια τακτική, αλλά ανάποδα. Για παράδειγμα, ήσουν κάποτε αδύνατος και τώρα δεν είσαι, αλλά θες να συνεχίσεις να λέγεσαι αδύνατος. Είχες κάποτε πλούτο και τώρα δεν έχεις, αλλά θες να συνεχίσεις να λέγεσαι πλούσιος...

Όλα αυτά είναι σημαντικά, για να κατανοήσουμε πώς χτίζουμε μια κεντρική πεποίθηση, με ποια κριτήρια, βασισμένοι σε ποιες εντυπώσεις. Η συνειδητοποίηση επίσης σε ποια βάση έχω μάθει να χτίζω, μου δίνει το πλεονέκτημα να κάνω αλλαγές στην πεποίθηση ''πυρήνα'' μου. Με βοηθάει να συνειδητοποιήσω αν αυτή η πεποίθηση πρώτον στέκει και δεύτερον αν πραγματικά με ωφελεί.  

Κυρίως όμως, χρειάζεται να θυμάμαι πότε να το κάνω αυτό κι η απάντηση είναι πάντα, στο τώρα. Στο τώρα μου εργάζομαι για να δημιουργήσω το περιβάλλον που είναι φιλικό προς εμένα και που με χωράει, για να δυναμώσω, να γιατρευτώ και να βελτιωθώ. Στο μέλλον μου από την άλλη, περιμένω να ανταμώσω τον εαυτό μου, να ζει όλα αυτά τα καλά που θα καρπιστεί, από τις συνθήκες τις οποίες όμως δημιουργώ στο παρόν μου. Η δύναμή μου κρύβεται στο παρόν, γιατί μόνο εκεί χτίζω. Το μέλλον μου, δημιουργείται ταυτόχρονα με όλα όσα χτίζω στο παρόν μου.

Το ''ποτέ δεν είναι αργά'' είναι σοφότατο και επιμένει να δηλώνει ότι μιλάει για το παρόν, όχι για το χθες, ούτε για το αύριο. Όπως είπε και ο Ισοκράτης, ''Το μέλλον θα είναι καλό, αν τακτοποίησεις καλά το παρόν.'' Τι θα επιλέξεις λοιπόν να χτίσεις στο τώρα σου, για να το βρεις και στο αύριο; Τι θα επιλέξεις να αλλάξεις και να βελτιώσεις, για να μπορέσεις να ζεις την ζωή σου με όλα όσα λες ότι είσαι;

Ε.Μ.

Γράψε στα σχόλια ποιο άλλο θέμα θα ήθελες να διαβάσεις σε επόμενο άρθρο.