ΘΑΝΑΤΟΣ: Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 ΘΑΝΑΤΟΣ:

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ -

ΣΕ ΤΙ ΣΚΗΝΙΚΟ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΔΥΝΗΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Το να χάσεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι μία από τις δυσκολότερες συνθήκες, που μπορεί να βρεθεί κάποιος εντελώς αναπάντεχα να αντιμετωπίσει. Δεν είναι μόνο το ξαφνικό γεγονός ενός αιφνίδιου θανάτου που είναι αναπάντεχο όμως. Ακόμα κι αν κάποιος είναι βαριά άρρωστος και η ζωή του οδεύει προς το τέλος, θα είναι το ίδιο συγκλονιστικό και οδυνηρό για τους οικείους του, όταν θα έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουν τον χαμό του.

Όταν λέμε ότι κάποιος ''πέθανε'', η ίδια η λέξη, ξαφνικά χάνει την διάστασή της. Είναι δύσκολο ακόμα και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να συνειδητοποιήσει την έννοια που πρεσβεύει. Μέσα στον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου που βιώνει τέτοιου είδους απώλεια, κάτι καταστρέφεται, κάτι αλλάζει, κάτι μεταλλάσσεται. Όχι απλώς για κάποια περίοδο, αλλά για πάντα. 

Το σάρωμα ενός τέτοιου πόνου με τόσο ισχυρό δυναμικό, είναι αδύνατον να αφήσει την ψυχή ενός ανθρώπου το ίδιο όπως την βρήκε, καθώς εισερχόταν μέσα της. Το άτομο που καλείται να περάσει τέτοια δοκιμασία, δεν φτάνει που πιάστηκε εξαπίνης, αλλά του ζητείται την ίδια στιγμή να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει, για να επιβιώσει ψυχολογικά από αυτό το χτύπημα. Ένα τέτοιο χτύπημα, τόσο ολοκληρωτικά συγκρουσιακό πάνω σε όλο του το είναι, δεν είναι εύκολο πράγμα. Το καταλαβαίνουν με την λογική τους, ακόμα και όσοι δεν το έχουν βιώσει. Σε αυτό το άρθρο, θα ήθελα να καταθέσω μια μικρή μερίδα από την ύψιστη δοκιμασία που βάζει η ζωή τόσους ανθρώπους, ως φόρο τιμής προς τον πόνο τους, καθότι κι εγώ...είμαι παθούσα.

Το πρώτο σοκ

Η είδηση ενός τέτοιου μαντάτου, είναι καθηλωτική. Σταματάει ο χρόνος, παγώνει το μυαλό σου και εντελώς ακινητοποιήμενος, κοιτάς τον αγγελιαφόρο των κακών μαντάτων, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις τι σου είπε. Μόλις έμαθες ότι έχασες ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Ακαριαία, βιώνεις για πρώτη φορά τι αίσθηση έχει η γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου, αλλά ταυτόχρονα, αντί να χαθείς κι εσύ μαζί της, η ίδια η ζωή σου ζητάει να κάνεις ένα μεγάλο άλμα. Ένα άλμα, για να ξεφύγεις από ένα γκρεμό που έχει ανοιχτεί από κάτω σου και ζητάει να σε καταπιεί. Μα εσύ, καλά καλά δεν κατάλαβες τι έχει συμβεί, πώς να το κάνεις αυτό;

Ο άνθρωπος έχει τεράστια δύναμη μέσα του, τόση που του είναι δύσκολο να το πιστέψει κι ο ίδιος, όμως είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι, το κάνουν αυτό το άλμα. Βέβαια, είναι και άλλοι, που η ευαισθησία τους δεν τους το επιτρέπει. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που έπαθαν εγκεφαλικό ή ανακοπή, την ίδια στιγμή που έλαβαν αυτά τα φριχτά νέα.

Και τώρα βρίσκεσαι εκεί, στο επόμενο βήμα που σε τοποθέτησε αυτό το άλμα. Να αρχίσεις να συνειδητοποιείς πλήρως τι ακριβώς έχει συμβεί. Μετά, να μείνεις ανήμπορος να βοηθήσεις τον εαυτό σου να αντιμετωπίσει τον πόνο, καθώς η καρδιά σου θα σπάει σε εκατομμύρια κομμάτια. Μετά, να επαναλάβεις στα υπόλοιπα συγγενικά πρόσωπα την οδυνηρή πραγματικότητα, που δεν μπορείς ούτε κι εσύ ο ίδιος να πιστέψεις. Μετά, να αντιμετωπίσεις την κηδεία και να δεχτείς το τελειωτικό χτύπημα που σου δίνει ο τελικός αποχωρισμός. Η τοποθέτηση του νεκρού στο χώμα, σου διαλύει και την παραμικρή κρυψώνα που είχες βρει μέσα στο μυαλό σου, για να αποφύγεις έστω και για λιγοστά δευτερόλεπτα την ψυχρή πραγματικότητα. Ότι ο αγαπημένος σου άνθρωπος, δεν υπάρχει πια. Και μετά, να γυρίσεις πίσω σε ένα σπίτι, που θα σου φωνάζει ότι δεν θα είναι ποτέ το ίδιο με πριν.

Η ζωή σε άλλο φόντο

Και τώρα τι; Τι γίνεται από' δω και πέρα; Πώς συνεχίζει ένας άνθρωπος, αμέσως κιόλας την επόμενη ημέρα που ξημερώνει; Ο κόσμος συνεχίζει να κινείται όπως πριν, ο ήλιος συνεχίζει να ανατέλλει, η ίδια η ζωή συνεχίζει. Δεν μας περιμένει, ακόμα κι αν είμαστε κομματιασμένοι, ακόμα κι αν έχουμε χάσει τον εαυτό μας. Ακόμα ένα δύσκολο κομμάτι αυτή της αδυσώπητης διαδικασίας. Να θες να εξαφανιστείς και να μην μπορείς, αλλά να πρέπει να ξυπνάς, να ζεις και να κοιμάσαι, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Είναι σαν να σου βάζει κάποιος αλάτι στην πληγή σου. Και τώρα, πώς συνεχίζεις;

Οι μέρες περνάνε, οι μήνες συνεχίζουν και το φόντο παραμένει το ίδιο γκρίζο και οδυνηρό. Είσαι ακόμα εκεί που σε άφησε το πρώτο χτύπημα. Η ζωή έχει μεταμορφωθεί σε λάκο. Σε αυτό τον λάκο, που αυτή την φορά, είσαι εσύ μέσα και πεθαίνεις κάθε ημέρα. Και την επόμενη ημέρα. Και την επόμενη...

Ο χρόνος, όσο και να θέλουμε να σταματήσει, είναι ακριβής στην δουλειά του και περνάει. Συνεχίζει να περνάει και αναλόγως την ψυχή του κάθε ανθρώπου, αρχίζει να φέρνει τα πρώτα σημάδια ελπίδας. Όσο τετριμμένο κι αν φανεί, ο χρόνος είναι αυτός που πρώτα βοηθάει. Βοηθάει να καθήσουν μέσα μας οι πληγές, για να μπορέσουμε πρώτα να αποδεχτούμε ότι τις έχουμε και δεύτερον, οτι δεν θα είμαστε ποτέ όπως πριν.

Όσα στάδια κι αν περάσει η ψυχή του ανθρώπου που θρηνεί, αυτά είναι τα δυο κύρια ζητούμενα. Με αυτά τα νέα δεδομένα θα προχωρήσει και θα χτίσει την νέα του ζωή, που στο νέο της φόντο, λείπει πλέον μια ανθρώπινη ύπαρξη. Σε αυτή την ''νέα΄΄ζωή, θα είναι ο ίδιος στην αρχή, φιλοξενούμενος. Θα χρειαστεί πρώτα να μαζέψει ό,τι έχει απομείνει από τον κατακερματισμένο του εαυτό και μετά θα πλάσει το νέο του πρόσωπο. Αφού πρώτα θα ξανασοκαριστεί, θα απελπιστεί, θα θυμώσει, θα αρνηθεί ένα εκατομμύριο φορές. 

Και μετά, αφού θα έχει κατακαθίσει για τα καλά μέσα του αυτός ο πόνος και αφού θα τον έχει διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται με τίποτα να φύγει, θα αρχίσει να θυμάται τις στιγμές αγάπης που μοιράστηκε με τον άνθρωπο που έχασε. Η ανάμνηση της αγάπης, είναι η δεύτερη βοήθεια που θα του δώσει το χέρι της για να πιαστεί γερά και να κρατηθεί. Η αγάπη, είναι αυτή που σου θυμίζει, ότι ο μοναδικός τρόπος να κρατήσεις μέσα σου ολοζώντανο τον άνθρωπο που έφυγε, είναι να συνεχίσεις να τον αγαπάς. Είτε τον έχεις απέναντί σου, είτε ζει σε άλλη χώρα και δεν τον βλέπεις συχνά, είτε είναι στα πεδία των ψυχών. Η αγάπη, είναι ο σύνδεσμός σας.

Και ξαφνικά, βρίσκεις την δύναμη να σηκωθείς, να συνεχίσεις, να ζεις, κουβαλώντας τον άνθρωπο που έχασες μέσα στην καρδιά και στο μυαλό σου, κι ας πονάει τόσο. Χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς να το έχεις διαλέξει, η ζωή σε έκανε έναν αφανή ήρωα, που σηκώνει απίστευτο βάρος καθημερινά. Η ζωή δεν είναι η ίδια πια. Έχεις κάνει τεράστια άλματα, στον ίδιο κόσμο που κάποτε ήσουν ανέμελος και δεν είχες ψεγάδια τέτοιων πληγών. Στον ίδιο κόσμο, μεταμορφώθηκες μέσα από φωτιά και κατάφερες να προχωρήσεις. Σε αυτό τον ίδιο κόσμο, θα συνεχίσεις να χτίζεις την ζωή σου, με άλλα χέρια και άλλη καρδιά. Χέρια που μπορούν να σηκώσουν τέτοια φορτία και καρδιά που μπορεί να καίγεται και να ξαναγεννιέται. Όχι, ο κόσμος τελικά δεν είναι ο ίδιος. Τον έχεις αλλάξει εσύ, μέσα από τον πόνο σου και την δύναμή σου.

Οι ψυχές των αγαπημένων μας

Είναι αδύνατον μέσα σε αυτή τη ''νέα΄΄ σου ζωή, να μην σκεφτείς σε κάθε σου βήμα, πώς θα ήταν, αν ήταν εδώ, μαζί σου. Είναι αδύνατον να μην θυμηθείς παρελθοντικές στιγμές που έζησες μαζί του, όταν θα βιώνεις κι εσύ πάλι τις ίδιες.  Είναι αδύνατον να μην αναρωτηθείς, πού είναι η ψυχή του αγαπημένου σου προσώπου; Σε βλέπει; Σε ακούει; Σε νιώθει; Είναι καλά;

Να είσαι σίγουρος '' Άνθρωπε '', ότι η ψυχή που αγαπάς, σε αγαπάει κι εκείνη, σε νιώθει και είναι περήφανη για εσένα για ό,τι κατάφερες. Πόσο γενναίος έγινες. Το μόνο που άλλαξε, είναι ο τρόπος επικοινωνίας σας. Τίποτα άλλο. Η αγάπη, παραμένει. Ας αναπαυτούν οι ψυχούλες όλων των αγαπημένων μας προσώπων και ας τις γεμίζουμε με όλη μας την αγάπη, που θα τους στέλνουμε κάθε στιγμή, από το επίγειο σπίτι μας. Κι ας επιτρέψουμε σε αυτή την αγάπη, να μας γιατρέψει, ό,τι μπορεί να γιατρευτεί. Για να μπορούμε να έχουμε δύναμη, να συνεχίζουμε να αγαπάμε!

Ε.Μ.

Γράψε στα σχόλια ποιο άλλο θέμα θα ήθελες να διαβάσεις σε επόμενο άρθρο.